Michael W. Eagle II urodził się w 1980 w Chicago, skończył tam studia na kierunku psychologii – co przebija się w jego tekstach. W pewnym momencie przeprowadził się do LA gdzie zainteresował się bardziej rapem po odkryciu Project Blowed, co zaskutkowało stworzeniem ekipy Thirsty Fish z raperami o ksywach Dumbfoundead oraz Psychosiz.
Pisząc te słowa zaraz przed sylwestrem, właśnie się dowiedziałem że MF Doom nie żyje. W tekście z numerem #38 wam przybliżę tę postać. Dobra, trzeba to skończyć profesjonalnie.
To jest w ogóle ciekawe jak późno Mike rozpoczął swoją karierę, ich pierwszy album jako Thirsty Fish ujrzał światło dzienne w 2007, a pierwsze solo wydał rok później. Niestety nie znalazłem nigdzie tamtego nagrania, nazywało się Premeditated Folly. Mam tutaj tylko numer z drugiego projektu – Unapologetic Art Rap (2010), który to numer jest odnowioną wersją tego samego tekstu sprzed dwóch lat.
Ten właśnie album wyszedł w Mush Records, warto podkreślić że Open Mike Eagle na scenie był wtedy oficjalnie od trzech lat. W przypadku takiego rodzaju rapu tak szybkie kontrakty się zdarzają dość rzadko, zwykle wykonawcy wolą zakładać własne wytwórnie bo nikt ich nie chce – a tu proszę. Na albumie gościnnie pojawili się Nocando, Busdriver, oraz Serengeti. Rok później zrobił transfer do Hellfyre Club w którym również ciężko mu było się odnaleźć, ale postęp w poziomie następował bardzo sprawnie. Rappers Will Die Of Natural Causes było pierwszym większym komercjalnym sukcesem.
Kolejny rok później obskoczył równie legendarny label co Mush – Fake Four Inc. Puścił tam 4NML HSPTL które było trochę niższym punktem w karierze, nie poszło zbyt dobrze. Promocja została położona – sam do tego momentu nie wiedziałem że ma na koncie ten projekt w ogóle. Zrobił sobie wtedy dwuletnią przerwę i w 2014 osiadł na dłużej w Mello Music Group wydając świetnie przyjęte Dark Comedy – które pokryło wcześniejsze chude lata.
Niedługo potem puścił EP – A Special Episode Of, a w 2016 we współpracy z Paulem White’m powstało Hella Personal Film Festival, zaczął wtedy też mocniej wkręcać się w podcasty i dziś sam prowadzi dwa różne – będąc współprowadzącym trzeciego. Nazywają się odpowiednio: Conversation Parade, Secret Skin, oraz Tights and Fights. Warto podkreślić że Mike jest dość sporym fanem kreskówek i anime, o czym opowiada na ostatnim projekcie, ale o tym zaraz. W 2017 wydaje swój najlepszy projekt – Brick Body Kids Still Daydream. Przebił on popularnością wszystko co wcześniej zrobił.
Nie będzie żadnym zdziwieniem jak teraz powiem – że zmienił on wytwórnię. Najpierw wpadł w 2018 do SBI Press aby wydać kasetę The Dark Dark Purple Tape, a później osiadł na (prawdopodobnie) dłużej w swoim własnym labelu założonym na potrzeby reedycji płyty z 2011 – Auto Reverse Records. W tamtym czasie wyszedł też album krótkogrający What Happens When I Try To Relax EP. No i jesteśmy teraz w 2020, kiedy bierze rozwód i postanawia nagrać o tym album. Anime, Trauma + Divorce. Konkretna rzecz, dużo bardziej bolesna niż BBKSD, ale dobrze że nie jest on jeszcze na tej fali spadkowej aż tak mocnej. Cały czas buduje swój fanbase i stara się prowadzić dialog z ludźmi.
Podsumowanie: Open Mike Eagle jest raperem raczej przyjemnym, poza ostatnim albumem ciężko uświadczyć pokłady agresji, czy żalu. Częściej znajdziecie u niego śmieszne zagadki w formie sprytnych gier słownych oraz chill. Taki trochę Milo wymieszany z ELUCIDem. Polecam jego dwa najgłośniejsze albumy, świetnie tam wszystko się splata i trafia co ma trafiać.