Dzieci krzyczą hurra. Recenzujemy nowego Sentino

^{fot. Sentino „Aporofobia”}

Sento jest w kropce. Hejterów nie przekona, fanów nie odstraszy, choć w Sebie nadal za dużo sebiksa, a w prezydencie i królu – mitomana.

Nie jestem za tym, żeby fenomen Sentino traktować zbyt poważnie. Doskonale wpisuje się w cyrk, jakim jest rap głównego nurtu, z koperkowymi aferami pompowanymi na bazie instastories, pożyczonymi samochodami, stylami czy bitami, licytowaniem się na policyjne zeznania, przepychankami w światłach reflektorów, grzecznymi dziewczynkami udającymi prostytutki i prostytutkami udającymi mistrzów ceremonii. Jako element memosfery, kolorowy świat dwucyfrowego IQ rechoczący w limbo gdzieś między komentarzami na Glamrapie a TikTokiem, Sento w ogóle mi nie przeszkadza – tam akurat podwyższa poziom, jest fantazyjnie bezczelny i dźga branżowy balon z jeszcze innej strony, zostawiając z przekonaniem, że wcześniej czy później nasi rapowi patocelebryci spadną z poziomu swojego ego na twardą ziemię. Amen. Problem raczej w tym, że sam zainteresowany rości sobie ambicje, żeby z little fame MMA wbić na hiphopowy ring. I część opiniotwórczych osób go do tego zachęca. Wtedy już wypada interweniować i weryfikować.

ZOBACZ TAKŻE: BARTO KATT „YUPPIE”: KOT KACZYŃSKIEGO I TRAMWAJE PEŁNE TRUPÓW

„Aporofobia” nie jest dobra. Zła również nie. Najgorsze wydaje się w niej to, że to 36 minut ciągnie się jakbyśmy oglądali odcinek netfliksowego produkcyjniaka. Większość podkładów to poprawna drillowo-trapowa masówka, od której puchnie YouTube. Sentino ślizga się po niej swoim względnie sprawnym, nabrzmiałym od melodii mumblem, zmienia języki w żadnym nie mając tak naprawdę czegokolwiek ciekawego do powiedzenia i nadrabiając o wiele mniej spiętą od konkurencji dupą. Ze swoim „nice fucking mood” wydaje się być trochę jak Paulo Sousa – siedzi, pachnie, niczego nie wygrywa, ładnie wymawia zagraniczne słowa i czeka na dobrą okazję, żeby uciec i pośmiać się trochę z zapatrzonych w niego Polaków.

Artysta poczuwa się do bycia ojcem najnowszej rapowej szkoły, ale podczas gdy Belmondo erudycyjnie rozlicza swoje traumy łapiąc w siatkę rymów abstrakcyjne skojarzenia, a Bałagane napisał własnym potem słownik najmłodszej polszczyzny, Sento zostaje w 2022 z „punchlines” pokroju „k*rwy mają tyłki jak dupy słonie” i aforystyką w rodzaju „czarna dusza, bo czarne są ulice”. Skojarzenia skaczą na jednej skręconej nodze od Moncler do Messiego. Mam po „Aporofobii” wiele pytań, żadne jednak nie dotyczy tego, kim jest autor. W ogóle mnie to nie obchodzi. Ulice mogą być czarne, ta kreacja jest blada. Z Malikiem Montaną mógłbym się umówić na whisky w wieku mojej córki, gdyby obiecał, że nie będzie przy stole za dużo nawijać. Z Sentino otworzyłbym co najwyżej Excela.

„Aporofobia”, choć lepsza od któregokolwiek z zeszłorocznych wydawnictw twórcy, rozwiewa też mit rapera dobrze przygotowanego technicznie i pomysłowego. Jak chcesz gościa błyskotliwie operującego na styku trapu i r’n’b, wróć do zeszłorocznego Smolastego. Sentino ma dryg do refrenów – ten bliskowschodni w „Hollow Tips” jest na przykład naprawdę udany, za ten chwytliwy, mięciutko położony z „Prady” Quebo pewno by chętniej zapłacił. Sentino poradzi sobie z bridgem – to skandowane „jakie Gucci, nie ma turystów nocą w niedzielę” w „Piekło banus” jest fajne. Z patentami rapowymi natomiast nie ma szału. Polszczyzna nadal nie układa mu się pod flow, przełożenie akcentów i przeciąganie nadal drażni. Prędzej zapraszałbym go do programu „Europa da się lubić” (o ile to się jeszcze w ogóle w skansenie TVP ukazuje), niż na rapowe płyty.

Technika? Gospodarz potrafi przyspieszyć tak, że wypada z bitu, zaserwować zbitkę „byłem/robiłem” prosto z kajecika tak chętnie wyszydzanej przez niego patologii. Kuriozalnie bywa od otwierającego potupaja „Hurra!!!”. Nie dość, że numer jest delikatnie mówiąc średnio premium i słychać, że Culten produkuje Kleszcza z Opałem, a nie Chrisa Browna z Young Thugiem, to ta mieszanka Kizo i Mr. Polska w nawijce śmieszy coraz bardziej z każdym wychrypianym sucharem.

W Sentino jako krezusa i człowieka sukcesu nijak nie pozwala uwierzyć kolejna (która to już…) płyta z realizacyjnymi porażkami. „Powww!” to nie tylko bit rodem z niemieckiej Vivy końca lat 90. (nie mówimy o Vivie Zwei), jakiś straszny unhappy hardcore z syntezatorem mowy Schwesta Ewa nieumiejętnie próbującym się z melodią słowa zapraszającego. Nie wiem kto ten numer miksował, nie powinien tego więcej robić. Paradne jest zresztą to chwalenie się kończeniem albumu w jeden dzień. Cóż, potrafi brzmieć jakby właśnie tyle to trwało.

Sentino for president? Czemu nie, skoro Popek został samozwańczym królem Albanii, Sento mógłby objąć jakąś bananową republikę. Najwięcej pożytku byłoby jednak z niego w jakimś dużym labelu, gdzie prostowałby krzywe rapowe wybory i pozwolił pompowanej na streamingi papce być jeszcze bardziej lekkostrawną. Jak już Sebastian przestanie być zajęty szmuglowaniem ton kokainy na drugi koniec globu, może ten pomysł rozważyć. Nie pobiorę za niego prowizji.

^{fot. Sentino „Aporofobia”}

Sento jest w kropce. Hejterów nie przekona, fanów nie odstraszy, choć w Sebie nadal za dużo sebiksa, a w prezydencie i królu – mitomana.

Nie jestem za tym, żeby fenomen Sentino traktować zbyt poważnie. Doskonale wpisuje się w cyrk, jakim jest rap głównego nurtu, z koperkowymi aferami pompowanymi na bazie instastories, pożyczonymi samochodami, stylami czy bitami, licytowaniem się na policyjne zeznania, przepychankami w światłach reflektorów, grzecznymi dziewczynkami udającymi prostytutki i prostytutkami udającymi mistrzów ceremonii. Jako element memosfery, kolorowy świat dwucyfrowego IQ rechoczący w limbo gdzieś między komentarzami na Glamrapie a TikTokiem, Sento w ogóle mi nie przeszkadza – tam akurat podwyższa poziom, jest fantazyjnie bezczelny i dźga branżowy balon z jeszcze innej strony, zostawiając z przekonaniem, że wcześniej czy później nasi rapowi patocelebryci spadną z poziomu swojego ego na twardą ziemię. Amen. Problem raczej w tym, że sam zainteresowany rości sobie ambicje, żeby z little fame MMA wbić na hiphopowy ring. I część opiniotwórczych osób go do tego zachęca. Wtedy już wypada interweniować i weryfikować.

ZOBACZ TAKŻE: BARTO KATT „YUPPIE”: KOT KACZYŃSKIEGO I TRAMWAJE PEŁNE TRUPÓW

„Aporofobia” nie jest dobra. Zła również nie. Najgorsze wydaje się w niej to, że to 36 minut ciągnie się jakbyśmy oglądali odcinek netfliksowego produkcyjniaka. Większość podkładów to poprawna drillowo-trapowa masówka, od której puchnie YouTube. Sentino ślizga się po niej swoim względnie sprawnym, nabrzmiałym od melodii mumblem, zmienia języki w żadnym nie mając tak naprawdę czegokolwiek ciekawego do powiedzenia i nadrabiając o wiele mniej spiętą od konkurencji dupą. Ze swoim „nice fucking mood” wydaje się być trochę jak Paulo Sousa – siedzi, pachnie, niczego nie wygrywa, ładnie wymawia zagraniczne słowa i czeka na dobrą okazję, żeby uciec i pośmiać się trochę z zapatrzonych w niego Polaków.

Artysta poczuwa się do bycia ojcem najnowszej rapowej szkoły, ale podczas gdy Belmondo erudycyjnie rozlicza swoje traumy łapiąc w siatkę rymów abstrakcyjne skojarzenia, a Bałagane napisał własnym potem słownik najmłodszej polszczyzny, Sento zostaje w 2022 z „punchlines” pokroju „k*rwy mają tyłki jak dupy słonie” i aforystyką w rodzaju „czarna dusza, bo czarne są ulice”. Skojarzenia skaczą na jednej skręconej nodze od Moncler do Messiego. Mam po „Aporofobii” wiele pytań, żadne jednak nie dotyczy tego, kim jest autor. W ogóle mnie to nie obchodzi. Ulice mogą być czarne, ta kreacja jest blada. Z Malikiem Montaną mógłbym się umówić na whisky w wieku mojej córki, gdyby obiecał, że nie będzie przy stole za dużo nawijać. Z Sentino otworzyłbym co najwyżej Excela.

„Aporofobia”, choć lepsza od któregokolwiek z zeszłorocznych wydawnictw twórcy, rozwiewa też mit rapera dobrze przygotowanego technicznie i pomysłowego. Jak chcesz gościa błyskotliwie operującego na styku trapu i r’n’b, wróć do zeszłorocznego Smolastego. Sentino ma dryg do refrenów – ten bliskowschodni w „Hollow Tips” jest na przykład naprawdę udany, za ten chwytliwy, mięciutko położony z „Prady” Quebo pewno by chętniej zapłacił. Sentino poradzi sobie z bridgem – to skandowane „jakie Gucci, nie ma turystów nocą w niedzielę” w „Piekło banus” jest fajne. Z patentami rapowymi natomiast nie ma szału. Polszczyzna nadal nie układa mu się pod flow, przełożenie akcentów i przeciąganie nadal drażni. Prędzej zapraszałbym go do programu „Europa da się lubić” (o ile to się jeszcze w ogóle w skansenie TVP ukazuje), niż na rapowe płyty.

Technika? Gospodarz potrafi przyspieszyć tak, że wypada z bitu, zaserwować zbitkę „byłem/robiłem” prosto z kajecika tak chętnie wyszydzanej przez niego patologii. Kuriozalnie bywa od otwierającego potupaja „Hurra!!!”. Nie dość, że numer jest delikatnie mówiąc średnio premium i słychać, że Culten produkuje Kleszcza z Opałem, a nie Chrisa Browna z Young Thugiem, to ta mieszanka Kizo i Mr. Polska w nawijce śmieszy coraz bardziej z każdym wychrypianym sucharem.

W Sentino jako krezusa i człowieka sukcesu nijak nie pozwala uwierzyć kolejna (która to już…) płyta z realizacyjnymi porażkami. „Powww!” to nie tylko bit rodem z niemieckiej Vivy końca lat 90. (nie mówimy o Vivie Zwei), jakiś straszny unhappy hardcore z syntezatorem mowy Schwesta Ewa nieumiejętnie próbującym się z melodią słowa zapraszającego. Nie wiem kto ten numer miksował, nie powinien tego więcej robić. Paradne jest zresztą to chwalenie się kończeniem albumu w jeden dzień. Cóż, potrafi brzmieć jakby właśnie tyle to trwało.

Sentino for president? Czemu nie, skoro Popek został samozwańczym królem Albanii, Sento mógłby objąć jakąś bananową republikę. Najwięcej pożytku byłoby jednak z niego w jakimś dużym labelu, gdzie prostowałby krzywe rapowe wybory i pozwolił pompowanej na streamingi papce być jeszcze bardziej lekkostrawną. Jak już Sebastian przestanie być zajęty szmuglowaniem ton kokainy na drugi koniec globu, może ten pomysł rozważyć. Nie pobiorę za niego prowizji.